Jozefi dhe Maria në Nazaret

Gjatë gjithë rrugës për në shtëpi Maria ishte e heshtur. Ata që udhëtuan bashkë me të nga shtëpia e Elizabetës në malësinë e Judes drejt Nazaretit në Galile vunë re që Maria ishte jashtëzakonisht e qetë. Ajo kishte qenë plot jetë dhe gëzim kur ishte me kushërinjtë e saj, por tani dukej serioze dhe ndoshta paksa e shqetësuar. Ndoshta ishte thjesht e lodhur pas tre muajve ngazëllim. Do ishte mirë për të që të kthehej në fshatin dhe shtëpinë e saj, në rutinën e saj normale. Por pse po villte mëngjeseve? Pse ishte kaq e sëmurë? Çfarë nuk shkonte me të?

Maria po mendonte për punën e vështirë që duhej të bënte. Ajo duhej t’i tregonte Jozefit për gjëndjen e saj. Koha e saj e gëzimit në malësinë e Judës i ishte larguar prej mendjes. Kohët e miqësisë, lumturisë, bujarisë dhe lutjeve të përgjigjura dukeshin si një kujtim i largët. Çfarë të bënte me vizionin e saj? Po, ajo ishte shtatzënë ashtu si i tha engjëlli, ishte ende shërbëtorja e Zotit, por me përjashtim të Elizabetës, nuk i kishte treguar askujt tjetër atë që i kishte thënë engjëlli.

Por tani ishte momenti që të tjerët ta merrnin vesh, por a do ta besonin? A e keni vrarë ndonjëherë mendjen sesi e hapi bisedën Maria me Jozefin? Nuk e di nëse u lut në fillim. Nuk e di nëse bëri provë disa herë për t’u siguruar që kishte gjetur fjalët e duhura. Vras mendjen nëse ajo u lut që Jozefi ta besonte. Elizabeta e besoi. Perëndia i kishte folur Elizabetës. Sigurisht që do t’i fliste edhe atij.

“Mari, kjo është një mbrëmje shumë e bukur,” i tha Jozefi. “Sa do të doja që tani të ishim burrë e grua e të kënaqeshim plotësisht në këtë mbrëmje.”

“Po, është i bukur,” i tha Maria. “Jozef, kam diçka që duhet të të them. Diçka të mahnitshme. Diçka të cilën shpresoj që do ta vlerësosh bashkë me mua.”

“Po, çfarëdo që të jetë Mari. Çfarë është? Dukesh shumë e shqetësuar!”

“Jozef, të kujtohet kur fshati dëgjoi që Elizabeta ishte shtatzënë? Nuk të tregova gjithçka. Unë e dija që ajo ishte shtatzënë.”

“Si? Si e dije këtë gjë?”

“Jozef, një engjëll mu shfaq. Ai më tha që emri i tij ishte Gabriel – i njëjti engjëll që Zakaria tha se i ishte shfaqur në tempull. Ai mu shfaq dhe më tha që ajo kishte pesë muaj që ishte shtatzënë dhe asgjë nuk është e pamundur me Perëndinë. Unë e dija para prindërve të mi apo njerëzve të fshtatit.”

“Mari, kjo është e mahnitshme! Sigurisht që të besoj, por pse ta tha ty Gabrieli këtë gjë? Pse ishte e nevojshme që ta dije ti?”

Maria ishte në qetësi. Momenti kishte ardhur. Mendja e saj po vraponte. Me ballin e vrenjtur vazhdoi. “Jozef, ai më tha shumë më tepër se kaq. Ai kishte shumë gjëra më tepër për të thënë.” Maria heshti sërish.

“Çfarë, çfarë tjetër të tha, Mari?”

“Jozef, unë jam shtatzanë dhe fëmija im nuk është me një burrë tjetër. Ky fëmijë është ngjizur prej fuqisë së Perëndisë. Engjëlli më tha që Fryma e Perëndisë do të vinte mbi mua dhe në barkun tim do të ngjizej një bebe edhe pse nuk kam njohur kurrë burrë, edhe pse ti je i vetmi burrë me të cilin dua të lind një fëmijë.”

Maria e mbështolli mantelin pranë trupit. “Shiko,” i tha. Kur u bë e dukshme gunga e vogël mbi barkun e saj Jozefi u tërhoq i shokuar.

“Mari, nuk di çfarë të them.”

“Thuaj që beson Jozef. Thuaj që më beson mua.”

“Mari, këtë nuk mund ta besoj. Dua të them që të dua, por kjo është e tepërt. Si pret që ta besoj këtë gjë? Kush po pretendon se je?”

“Jozef, nuk po hiqem të jem askush. Unë jam shërbëtorja e Perëndisë. Perëndia më flet dhe unë bindem. Ai e ka bërë këtë gjë. Unë jam shërbëtorja e tij dhe fëmija në barkun tim është prej Tij.”

“Mari, kjo është blasfemi. Perëndia nuk lind fëmijë në këtë mënyrë.”

“Nuk po them atë gjë Jozef. Unë jam ende e virgjër. Jam ende e pastër, e megjithatë jam shtatzënë prej fuqisë së Perëndisë. Engjëlli më tha që fëmija brenda meje është Mesia. Ai më tha që ky fëmijë do të sundojë mbi shtëpinë e Jakobit. Ai më tha që do të jetë Biri i Shumë të Lartit Perëndi. Ai më tha që mbretëria e tij nuk do të ketë të sosur. Bebi brenda barkut tim është Mesia.”

Jozefi ishte i heshtur. Ai po shihte perëndimin e diellit në horizont. Tani ishte errësirë dhe errësira po hynte edhe në shpirtin e tij. Ai pa Marinë dhe i tha prerazi, “Mari, le të kthehemi në shtëpi. Le të kthehemi në shtëpi.” Pa thënë qoftë edhe një fjalë tjetër, të dy u kthyen në shtëpi. Jozefi e përcolli Marinë në shtëpinë e saj. “Natën e mirë Mari.” Pastaj shkoi në shtëpinë e vet i rënë thellë në mendime dhe me zemër të shqetësuar.

Maria shkoi në dhomën e saj dhe qau. Ajo kishte frikë që Jozefi nuk e kishte besuar. Kishte frikë që prindërit e saj nuk do ta besonin. Kishte frikë që i gjithë fshati nuk do ta besonte. Kishte frikë që do ta përzinin apo më keq. Kishte frikë që mund të humbiste gjithçka dhe kur e zuri gjumi, ishte një gjumë i shqetësuar, i trazuar dhe me dhimbje.

Ditën tjetër Maria u zgjua kur dëgjoi zërin e nënës së saj, “Mari, po fle më gjatë? Nuk ndihesh mirë? Mari, Jozefi është këtu dhe tha që duhet të flasë me ty.”

Që të dy dolën nga fshati dhe Jozefi i tha, “Mari, nuk më zuri gjumi mbrëmë. Kam qenë duke menduar. Shkova tek prifti i fshatit dhe i tregova. Kisha nevojë për këshillën e tij. Mari, kam vendosur që ta prishim fejesën. Fejesa jonë ka marrë fund. Nuk mund ta përballoj. Më vjen keq. Zemra më është thyer. Të dua me gjithë zemrën time por nuk mund ta besoj këtë që po më thua.”

“Gjithçka do bëhet shpejt dhe në qetësi. Kam bërë përgatitjet që të të dërgojmë larg në mënyrë që të mos turpërohesh.”

Por tashmë Maria ishte kthyer dhe po vraponte për në shtëpi duke qarë. “Oh, Perëndi, o Perëndi. Më ndihmo!”

Zemra e Jozefit u thye ndërsa e pa Marinë të vraponte drejt shtëpisë së saj. Mendoi që kishte bërë gjënë e duhur duke bërë përgatitje për ta larguar Marinë. Por diçka po lëvizte thellë brenda zemrës së tij – një dyshim i vogël si një farë e vogël, një dyshim për atë që kishte bërë. Por çfarë tjetër mund të bënte ai?

Atë natë Jozefi ra të flinte i sfilitur. Nuk kishte fjetur për dy net. Trupi i tij ishte i lodhur nga puna e madhe në punishte dhe emocionet i ishin tensionuar së tepërmi për shkak të bisedave që kishte pasur ato ditë. Shumë shpejt e zuri gjumi dhe pa një ëndërr. Ëndërroi për lumturinë dhe për brengën. Ëndërroi për Marinë që ishte aq e qeshur dhe e bukur, ëndërroi sesi ajo do jetonte në mërgim dhe turp për shkak të fëmijës.

Ndërsa po ëndërronte në mendjen e tij po dilte një dritë. Drita u zmadhua dhe më në fund para tij u shfaq një burrë me madhështi dhe lavdi. Ishte një engjëll i Zotit. Në atë ëndërr Jozefi mendoi, “Qenka njësoj si engjëlli që më përshkroi Maria.” Jozefi ishte mbushur me frikë dhe tmerr por nuk mund të lëvizte as të zgjohej, dhe engjëlli i tha. “Jozef, bir i Davidit, mos ki frikë ta marrësh me vete Marinë si gruan tënde, sepse ç’është ngjizur në të është vepër e Frymës së Shenjtë. Dhe ajo do të lindë një djalë dhe ti do t’i vësh emrin Jezus, sepse ai do të shpëtojë popullin e tij nga mëkatet e tyre.”

Jozefi u zgjua menjëherë, “O Zot! O Perëndi! Më fal. Maria kishte të drejtë. Oh sa keq më vjen për të. Sa gabim që kam bërë!”

Mëngjesin tjetër Jozefi shkoi tek shtëpia e Marisë dhe i tregoi ëndërrën e tij. Ata folën me prindërit, u takuan me priftin në sinagogë dhe u martuan në qetësi.

Fshatarët nuk mund ta besonin që Jozefi dhe Maria e kishin lëvizur më herët datën e dasmës së tyre. Kishte vetëm një arsye pse çiftet e bënin këtë gjë dhe gjatë javëve në vazhdim dyshimet e tyre u vërtetuan. Prandja, ndërsa e panë që barku i Marisë po rritej, e kuptuan pse data e dasmës ishte caktuar shumë shpejt. Por ajo që nuk e dinin dhe nuk mund ta dinin ishte e vërteta që do t’i shpëtonte ata dhe do shpëtonte botën.

Oh miqtë e mi. Nuk është gjithmonë e lehtë ta ndjekësh Zotin. Sa e mrekullueshme do të ishte të shihnim një engjëll. Sa ngazëlluese do ishte të merrnim një zbulesë të drejtpërdrejtë nga Zoti. Apo jo? Varet nga mesazhi.

Zbulesa që mori Maria dhe Jozefi ishte e mahnitshme. Një lindje e virgjër – bebja do ishte Mesia – ai do sillte shpëtim për Izraelin, shpëtim për botën, një mbretëri që nuk do kishte kurrë fund, premtimet do të përmbusheshin. I gjithë ky ishte lajmi më i lavdishëm që mund të merrte dikush.

Por shtegu drejt atyre premtimeve të lavdishme ishte i mbushur me hapa të dhimbshëm bindjeje. Maria u bind por Jozefi nuk e besoi dhe do ta prishte martesën. Ai do ta përzinte Marinë. Ajo do shkonte në mërgim! Por besimi fitoi dhe e vërteta e misterit të Perëndisë triumfoi.

Të bësh vullnetin e Perëndisë ka momentet e veta të lavdishme por ka edhe momentet që ta thyejnë zemrën. Nganjëherë ka qartësi vizioni, gëzimi dhe lavdërimi. Nganjëherë ka konfuzion, brengë dhe dyshim. Por Perëndia është me ne në kohët e errëta po aq sa edhe në ditët më të shkëlqyera. Perëndia do të ndërhyjë për ne në rrethanat tona – ndoshta shpejt, ndoshta vonë, ndoshta do të presë të ndërhyjë derisa të kthehet Jezusi. Por Ai do ndërhyjë.

Ne duhet t’i bindemi Perëndisë dhe ta ndjekim Atë edhe kur shtegu është i errët dhe i vështirë. Jozefi u bind. Ai u identifikua plotësisht me atë që Perëndia po bënte. Në një fare mënyre ai rezikoi. Ai reagoi ashtu si dhe Maria. “Do të bindem, bëj atë që të dëshirosh me mua, nuk e vras mendjen sesi u duket të tjerëve.” Nganjëherë duket e çuditshme ta ndjekësh Perëndinë. Maria e përjetoi këtë gjë pasi të tjerët do mendonin se ajo nuk ishte e pastër. Jozefi e përjetoi, pasi të tjerët do mendonin që ai kishte pirë tepër shpejt prej kupës së kënaqësive të martesës. Por Jozefi dhe Maria ishin të gatshëm të duronin turpin dhe keqkuptimet. Të ecësh me Perëndinë nganjëherë është shteg i vështirë.

Perëndia na thërret edhe ne në të njëjtin shteg. Nganjëherë marrim lajme prej Frymës dhe Fjalës së Perëndisë të cilat janë inkurajuese, jetëndryshuese, por ndërsa u bindemi zbulojmë që të tjerët nuk do besojnë dhe nuk do na kuptojnë. Ata do na mendojnë si të marrë. Disa mund të mendojmë që jemi mashtrues. Disa do na mendojnë si të çmendur – madje edhe të afërmit tanë të dashur.

Por ky është shtegu që Perëndia ka vendosur para nesh. Ky do ishte i vetmi shteg në të cilin do ta udhëhiqte Birin e Tij. Kur Jezusi të lindte, të rritej dhe të shërbente në Izrael, disa prej të afërmëve të tij do përpiqeshin ta ndalonin shërbesën e tij dhe ta kthenin në shtëpi. Ata mendoni se ai ishte çmendur. Por ai vazhdoi ta ndiqte Perëndinë deri tek kryqi i turpit… deri tek ringjallja dhe lavditë që e pasuan. Ai na thërret edhe ne ta ndjekim përmes kryqit drejt ringjalljes.

Kur Jozefi dhe Maria iu bindën mesazhit të engjëllit, u futën në këtë shteg të dhimbshëm por që ama do t’i çonte në lavdi dhe në shpëtimin e botës.

Ndërprerje

Në fakt historia e Krishtlindjes filloi para atyre ngjarjeve të regjistruara tek Luka 1. Ajo që shumë prej nesh dështojmë ta kuptojmë është që historia e Krishtlindjes është vazhdimësia e një historie më të madhe që nisi para se Zakaria plag të shkonte në Jerusalem për të përmbushur detyrat e tij priftërore.

A dëshironi të kalojmë përgjatë një udhëtimi në Ungjijtë dhe të shohim sesi secili prej shkrimtarëve të Ungjillit e nisi historinë që i tregoi botës?

Ja sesi e nis Marku kryeveprën e tij rreth Atij që e nisi Krishtlindjen.

Fillimi i Ungjillit të Jezu Krishtit, Birit të Perëndisë. Ashtu si është shkruar tek profetët: ”Ja, unë po dërgoj lajmëtarin tim para fytyrës tënde, i cili do të përgatit udhën tënde përpara teje. Ka një zë që bërtet në shkretëtirë: “Përgatitni udhën e Zotit, drejtoni shtigjet e tij.” Maruk 1:1-3

Marku ka fillimin më të thjeshtë nga të katër ungjijtë. Ai nuk përmend asgjë lidhur me lindjen e Krishtit po shkon drejt e tek momenti kur Ai nisi shërbesën e tij. Por fillimi i thjeshtë i Markut ka një mësazh domethënës për faktin se kush ishte bebi në grazhd për shkak se gjëja e parë që thotë Marku është, “Ashtu si është shkruar tek profetët.”

Ai citoi prej Isaias dhe Malakisë. Isaia jetoi 700 vjet para se Krishti të lindte. Malakia jetoi 400 vjet para lindjes së Krishtit. Duke cituar ata profetë Marku po thoshte, “Ky për të cilin do t’ju tregoj është Ai për të cilin folën profetët. Ky për të cilin do flas është Ai drejt të cilit ka treguar historia për një mijë vjet. Ky për të cilin do t’ju shkruaj është vetë qëllimi i jetës.”

Ungjilli sipas Mateut e nis historinë e Jezusit në një mënyrë tjetër. Mateu thotë në vargun e parë, “Libri i gjenealogjisë së Jezu Krishtit, birit të Davidit, birit të Abrahamit.”

Pastaj Mateu vazhdon të tregojë gjithë paraardhësit e Jezusit deri tek Abrahami. Ky është lexim goxha i vështirë nëse nuk i njihni emrat dhe nuk dimë zëre se asgjë për ta. Por nga të gjithë paraardhësit, ka dy për të cilët dimë shumë. Mateu zgjedh dy për t’i përmendur në mënyrë të veçantë – Davidin që jetoi 1000 vjet para Jezusit dhe Abrahamin që jetoi 2000 vjet para lindjes së Jezusit.

Pse zgjodhi këta të dy? Kjo ishte për shkak se Perëndia u bëri premtime të veçanta të dyve. Davidit Perëndia i premtoi që një prej pasardhësve të tij do ishte sundimtari i Izraelit dhe i gjithë botës. Ai do ishte mbreti. Për shembull, vargu i njohur nga Isaia 9 që është bërë edhe më i famshëm përmes simfonisë Mesia të Handelit thotë,

Sepse na ka lindur një fëmijë, një djalë na është dhënë. Mbi supet e tij do të mbështetet perandoria dhe do të quhet Këshilltar i admirueshëm, Perëndi i fuqishëm, Atë i përjetshëm, Princ i paqes. Nuk do të ketë të sosur rritja e perandorisë së tij dhe paqja mbi fronin e Davidit dhe në mbretërinë e tij, për ta vendosur pa u tundur dhe për ta përforcuar me anë të mënçurisë dhe të drejtësisë, tani dhe përjetë. Këtë ka për të bërë zelli i Zotit të ushtrive. Isaia 9:6-7

Mateu po thotë, personi për të cilin do t’ju tregoj është biri i Davidit që do të ulet mbi fronin e tij. Ai do të sundojë gjithë botën.

Mateu e quan gjithashtu biri i Abrahamit. Çfarë i premtoi Perëndia Abrahamit? “Abraham, ti po jeton në një botë që më ka harruar Mua. Ti jeton në një botë ku njerëzit adhurojnë perëndi të rreme dhe ku e kanë harruar cili është synimi i jetës. Por Unë do të bëj diçka lidhur me këtë gjë Abraham, Unë do të sjell një person të veçantë në botë që do t’i kthejë zemrat e njerëzve tek e vërteta me hirin dhe mëshirën e tij. Ky person i veçantë do të bekojë gjithë botën dhe do të vijë përmes teje.”

Ja ku janë fjalët e sakta të profecisë:

“Te ti do të jenë të bekuara tërë familjet e tokës.” Zanafilla 12:3

Kështu fillon ungjilli i tij, “Ky person për të cilin po iu tregoj është biri i Abrahamit për të cilin Perëndia foli para 2000 vjetësh. Ky është Ai që do të bekojë të gjitha familjet e tokës. Ai është biri i Abrahamit dhe Biri i Davidit.

Ungjilli sipas Lukës nga jep detajet më të shumta rreth lindjes së Krishtit duke i dedikuar dy kapituj të plotë. Tek Luka gjejmë skenat më të dashura të lindjes së Krishtit. Ashtu siç e dini, aty gjejmë vizitën e Gabrielit tek Zakaria dhe Maria, këngët e tyre të lavdërimit ndaj Perëndisë, lindjen e Jezusit në grazhdin apo shpellën e Betlehemit, engjëjt që iu shfaqën barinjve dhe shumë histori të tjera. Nëse nuk i dini këto histori lexojini në dy kapitujt e parë të Lukës të cilët janë disa prej pjesëve më të bukura në Shkrim.

Por tek Luka 3 gjejmë gjenealogjinë e Jezusit që prezantohet sërish dhe Luka bën diçka të ndryshme nga Mateu. Mateu e gjurmoi gjenealogjinë e Jezusit deri tek Abrahami. Luka e ndjek prejardhjen e Jezusit deri tek Adami. Pse na çon Luka deri në fillim tek Adami? Mendoj që ka një të dhënë në frazën e fundit të gjenealogjisë, dëgjoni vargun 38 të Luka 3; “bir i Enosit, bir i Setit, bir i Adamit, i Perëndisë.”

Luka po thotë, “Ky person për të cilin po shkruaj mund të na tregojë gjenealogjinë e tij deri në fillim tek Adami, ati ynë i parë që u largua prej Perëndisë dhe e nisi gjithë këtë problem. Por ju duhet të kujtoni diçka tjetër rreth Adamit, ai jo vetëm që mëkatoi, por ai gjithashtu u krijua prej Perëndisë dhe ishte i dashur prej Tij. Perëndia vendosi që edhe pse Adami u largua prej Tij, Ai ende do të vinte pas Adamit dhe pasardhësve të tij për t’iu ofruar një udhë kthimi në jetën e përjetshme. Luka po na thotë, “Ky për të cilin po ju shkruaj është Ai që do ta ripërtërijë racën e Adamit.”

Jezusi është Ai për të cilin folën profetët. Ai është biri i Davidit që do sundojë botën. Ai është biri i Abrahamit që do të bekojë gjithë familjet e tokës. Ai është biri i Adamit që do ta ripërtërijë njerëzimin në lavdinë e tij origjinale.

Por ka edhe një ungjill tjetër i cili pikturon tabllonë më të mirë nga të gjitha. Ja se çfarë thuhet në fjalët e para të ungjillit sipas Gjonit:

Në fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pranë Perëndisë, dhe Fjala ishte Perëndi. Ai (fjala) ishte në fillim me Perëndinë. Të gjitha gjërat u bënë me anë të tij (fjala), dhe pa atë nuk u bë asnjë nga ato që u bënë. Në atë ishte jeta, dhe jeta ishte drita e njerëzve. Dhe drita shkëlqen në errësirë dhe errësira nuk e kuptoi. Dhe Fjala u bë mish dhe banoi ndër ne; dhe ne soditëm lavdinë e tij, si lavdia e të vetëmlindurit prej Atit, plot hir e të vërtetë.

Ky Ungjill tregon që bebi në grazhd nuk është askush tjetër veçse Krijuesi i universit që tani ishte veshur me mish njerëzor. Gjoni thotë, ne nuk pamë thjesht Atë – ne pamë lavdinë e Tij e cila konsistonte në dy gjëra. Ai ishte plot hir dhe të vërtetë.

Ai ishte plot hir thjesht për faktin se kush ishte. Ai nuk kishte pse të vinte por erdhi. Ai ishte plot hir për shkak të faktit që erdhi tek njerëz mëkatarë. Ai nuk erdhi vetëm për të urtët, të fortët dhe parinë. Ai erdhi për këdo – edhe për ata që mendonin se jeta e tyre ishte prishur pa ndonjë shpresë riparimi. Ai ishte plot hir dhe mëshirë ndaj të lënduarve dhe të humburve.

Ai ishte plot të vërtetë. Ai tha të vërtetën për tri gjëra. Ai tregoi të vërtetën rreth Perëndisë – si ishte Perëndia në të vërtetë dhe si nuk ishte. Ai tregoi të vërtetën rreth nesh – që jemi të veçantë për Perëndinë, që Ai na do por që gjithashtu jemi larguar prej Tij dhe kemi nevojë të kthehemi. Ai tregoi të vërtetën për mënyrën sesi të kthehemi tek Ai, jo duke u përpjekur t’i bëjmë përshtypje (për shkak se nuk mundemi) dhe jo duke u përpjekur t’u bëjmë përshtypje të tjerëve (për shkak se nuk duhet ta bëjmë), por thjesht duke e përulur veten para Tij, duke pranuar nevojën tonë dhe duke e lejuar Atë të vijë në jetën tonë dhe të bëjë atë që Ai dëshiron.

Kush ishte bebi në grazhd që filloi Krishtlindjen? Është shumë e lehtë të harrojmë. Perëndia e nisi Krishtlindjen kur hyri në botë në formë njerëzore dhe kaloi të gjitha proceset e jetës duke përjetuar atë që përjetojmë ne. Ky është Ai për të cilin folën profetët. Ky është biri i Davidit. Ky është biri i Abrahamit. Ky është biri i Adamit, ky është Ai që krijoi gjithçka.