Udhëtimi, lindja dhe barinjtë

Tani kishin kaluar disa muaj qysh nga dasma. Tani Maria ishte afër lindjes dhe thashethemet në fshat sikur ishin qetësuar. Tronditja kishte kaluar dhe jeta po kthehej në normalitet.

Maria po përgatiste rroba për bebin dhe mezi e priste ditën kur ai do ishte në krahët e saj. Jozefi ishte duke punuar në punishten e tij për të siguruar bukën e gojës për familjen e tij të vogël. Që të dy kishin mësuar si të trajtonin fjalët dhe shikimet e njerëzve, jetët e tyra të drejta dhe të perëndishme ndihmuan për t’ua mbyllur gojën thashethemexhinjve të fshatit. Ata shkonin në takimet e Sinagogës dhe kishin rifituar një masë respekti në komunitet.

Por Maria ishte e shqetësuar. Ajo duke qenë grua që e njihte Fjalën e Perëndisë tha, “Jozef, kam qenë duke menduar. Profecitë thonë që Mesia do të lindë në Betlehem, por ne jemi në Nazaret.”

“E di Mari, edhe unë këtë gjë kam menduar. Nuk e di çfarë të bëj. Çdo ditë që kalon i afrohet momentit të lindjes dhe nuk e di sesi mund ta bëjmë këtë udhëtim. Mezi po ia dalim kështu si janë gjërat.”

Perëndia buzëqeshi ndërsa dëgjoi bisedën e tyre. Ata nuk e kishin idenë që Ai kishte përgatitur një mënyrë që ata të shkonin nga Nazareti i Galilesë në Betlehem të Judesë.

Dy mijë e katërqind kilometra larg në korridoret e pushtetit të Romës së lashtë, perandori Cezar August jetonte në lluks. Atë e rrethonin rrojet e tij prandaj nuk kishte frikë. Ushtritë e Romës ishin nën komandën e tij. Senati ishte një grup që i thoshte “si urdhëron” dhe vuloste vendimet e tij. Çdo kënaqësi që mund të imagjinohet ishte në dispozicion të tij. Por Augusti nuk kërkonte vetëm kënaqësi personale, ai donte ta bënte Romën të famshme. Ai dëshironte që ajo të ishte perandoria më e fuqishme që kishte parë ndonjëherë bota. Për ta bërë këtë gjë ai kishte nevojë për para.

Prandaj Augusti bëri atë që bënte çdo perandor i lashtë, ai u vendosi taksa popujve. Por në mënyrë që t’u vendoste taksa duhej të kishte një numërim të rregullt sesa njerëz jetonin në perandorinë e tij dhe në cilat vende. Ai dhe këshilltarët e tij e menduan këtë punë. Kishte një mënyrë për ta bërë këtë gjë – e vetmja mënyrë Romake për ta bërë – Romakët i bënin gjërat vetëm sipas mënyrës së tyre me rregull, dhe kjo ishte t’u kërkonin gjithë njerëzve të ktheheshin në shtëpinë e të parëve të tyre dhe të regjistroheshin. Atëherë zyrtarët mund të bënin një numërim të saktë të çdo fshati dhe qyteti në çdo provincë apo vend. Pastaj mund t’iu caktonin taksën e duhur. Augusti mendoi, kjo ishte një ide gjeniale.

Perëndia, qeshi në qiej ndërsa Romaku krenar nxori një dekret që mendonte se ishte për lavdinë dhe fuqinë e tij, por në fakt ishte një dekret që do lartësonte urtësinë e Perëndisë dhe do të sillte plotësimin e qëllimeve të Tij për botën.

Dekreti u publikua gjithandej. Zyrtarët e qeverisë shkonin në çdo fshat dhe qytezë duke shpallur dekretet që i madhi dhe i lumi August kishte shpallur për të mirën e Romës dhe si rrjedhim për të mirën e njerëzimit. Njerëzit dëgjonin në qetësi të plotë. Çfarë tjetër mund të bënin? E dinin që perandori po fuste dorën në qesen e tyre të parave dhe po iu merrte paratë e fituara me djersë në mënyrë që ai dhe të tjerët të ruanin pushtetin e tyre dhe të shtonin lluksin e jetës së tyre.

Një ditë Romakët erdhën në Nazaret dhe me zë të lartë dhe autoritar urdhëruan që të gjithë burrat e fshatit të mblidheshin. Fshatin e pushtoi një ndjenjë tmerri. Çfarë dëshironin tani këta paganë? Jozefi u largua nga punishtja e tij dhe u bashkua me të tjerët. Gratë u mblodhën për të dëgjuar. Maria shkoi tek Jozefi dhe së bashku dëgjuan ndërsa ushtari romak tha:

“Shkëlqesia dhe lumturia e tij perandori, Cezar August dëshiron të sjellë paqe dhe gëzim më të madh në të gjitha vendet e perandorisë së tij. Për shkak të tij ju të gjithë gëzoni paqen që i ka sjellë mirësi botës. Prandaj, perandori ka dekretuar që çdo burrë duhet të kthehet në shtëpinë e paraardhësve të tij në mënyrë që të regjistrohet dhe të numërohet mes nënshtetasve besnikë të perandorit. Keni tre muaj për t’iu bindur këtij urdhëri.”

Një zë guximtar u dëgjua, “Po sikur të mos e bëjmë?”

Ushtari buzëqeshi dhe iu përgjigj, “Atëherë do të njohësh drejtësinë dhe zemërimin e Romës.” Pastaj i tha një prej ushtarëve. “Futi një shuplakë atij në mënyrë që ta dijë që është më mirë të mos bëjë pyetje.”

“Ky është urdhëri i Romës. Duhet t’i bindeni.” Ai ngriti krahët për të përshëndetur dhe tha, “Rroftë Cezari.”

Por asnjë krah nuk u ngrit për të përshendetur dhe turma qëndroi në heshtje derisa Romakët u larguan.

Pastaj populli nisi të qante dhe të thoshte, “Çfarë të bëjmë? Si mund të udhëtojmë? Si të paguajmë më tepër taksa? Çfarë do ndodhë me punën tonë kur të jemi në udhëtim?” Kishin shumë pyejte dhe shqetësime.

Po të kishim qenë ju dhe unë në atë turmë të shqetësuar do kishim vënë re një çift të rinjsh që po qëndroni dhe po i buzëqeshnin njëri-tjetrit. Buzëqeshja e tyre nuk ishte ajo e një çifti të ri që po kënaqeshin ende me ëndejt e martesës së tyre të re, por ishte buzqeshja e një çifti që e dalloi dorën e fuqishme të Perëndisë në ato që sapo kishin dëgjuar.

“A mund ta besosh, Jozef?” e pyeti Maria. “Duhet të shkojmë në Betlehem, në fshatin tënd. Perëndia vazhdon të hapë udhën. Nuk ka asnjë si Zoti ynë. I Plotfuqishmi ka bërë gjëra të mëdha për ne dhe i Shenjtë është emri i Tij!”

“Po, Mari, por duhet të bëjmë shumë përgatitje për të qenë gati.”

“Ku do të qëndrojmë në Betlehem?” pyeti ajo. “Në Betehem kam një shok që ka një dhomë për miq. Jam i sigurt që do na lërë të qëndrojmë aty.”

Ditët në vazhdim fshati ishte shumë i zënë, më tepër se normalisht dhe bisedat nuk kishin fund nëpër familje. “Ku do të shkoni?” “Me të vërtetë? Nuk e dija që ishit nga atje.” Kur do niseni?” “Për sa kohë mendoni që do qëndroni atje?” Kështu vazhdonin bisedat.

Largësia nga Nazareti në Betlehem ishte afërsisht 130 kilometra në vijë të drejtë. Udha më e përshtatshme ishte të udhëtoje përmes Samarisë, por kjo gjë nuk ishte e këshillueshme. Judenjtë dhe Samaritanët e urrenin njëri-tjetrin. Nga të dy popujt kishin vdekur njerëz dhe ishin përpjekur të ruanin distancën sa më tepër të ishte e mundur. Një rrugë më e sigurt do ishte të kalonin në lindje të Lumit Jordan dhe përgjatë luginës së tij. Kur t’i afroheshin Judesë do udhëtonin në perëndim. Nga aty do të shkonin në rrugën drejt Betlehemit.

Ata do udhëtonin në rrugë të njohura dhe mundësitë ishin të mëdha që të udhëtonin me të tjerë apo në një karvan që po shkonte në atë drejtim. Një burrë që ecte me shpejtësi mesatare bënte 30 kilometra në ditë do ta mbaronte udhëtimin në më pak se një javë. Karvanet mund të bënin të njëjtën distancë. Por kishte një problem. Maria ishte shtatzënë dhe për të do ishte e vështirë që ta bënte udhëtimin aq shpejt për shkak se kishin frikë që mund të dështonte.

Jo vetëm që ishte rreziku i dështimit po gjithashtu po ta lindte bebin gjatë udhëtimit nuk do të lindte atje ku duhej të lindte – në Betlehem.

Prandaj ka shumë të ngjarë që çifti të ketë udhëtuar me njerëz të tjerë për aq sa kishin mundësi por nuk kishin mundësi të ecnin me të njëjtën shpejtësi si burrat apo karvani, ata mbeteshin pas apo udhëtonin vetëm për distanca të mëdha.

Çfarë udhëtimi që ishte përmes vendit. Maria kishte kaluar këtej më parë, por kishte qenë shumë më e lehtë kur shkoi me familjen e saj për të vizituar kushërirën Elizabetën. Maria mendoi, “Vras mendjen si është Elizabeta dhe bebi i saj. Perëndia ishte me të. Perëndia do jetë me ne.” Ata kaluan në pjesën lindore të Galilesë. Kaluan vaun e Lumit Jordan. Në këtë moment Maria nuk e dinte që ky lumë do luante një rol të rëndësishëm në jetën e djalit të saj dhe të Elizabetës. Pastaj u drejtuan në jug.

Ata udhëtuan aq sa patën mundësi. Por shpesh Maria lodhej. Herë pas here ajo mbante belin me duar dhe dridhej prej dhimbjes. Jozefi mund ta dëgjonte ndërsa pëshpëriti, “Jo tani, Zot, jo tani. Të lutem Zot më jep forcë. Të lutem na ndihmo të arrijmë.” Jozefi vazhdonte të ecte përpara bashkë me të hap pas hapi, kilometër pas kilometri ndërsa edhe ai lutej në qetësi.

Më në fund, po afroheshin. Kaluan Jerusalemin dhe hynë në rrugën që të çonte në Betlehem, “Edhe disa kilometra, Mari. Pothuaj arritëm.” Por Maria klithi nga dhimbja, “Oh, Jozef, nuk e di. Nuk e di.”

Jozefi thirri, “O Perëndi na ndihmo.” Ata vazhduan të ecnin. Në kodra mund të shihnin barinjtë dhe të dëgjonin blegërimat e qingjave dhe më në fund në distancë dukej fshati i vogël Betlehem!

“Ja fshati Mari. Arritëm. Perëndia na ndihmoi! Jemi në Betlehem! Do shkojmë drejt e tek shtëpia e mikut tim; atje mund të shlodhesh dhe të presim për lindjen e bebit.”

Ndërsa hynë në fshat, njerëzit nuk u kushtuan fare vëmendje. Popullsia e fshatit ishte rritur ndërsa burrat me familjet e tyre kishin ardhur nga shumë vende në Izrael për t’u rregjistruar në vendin e paraardhësve të tyre.

Jozefi mendoi, “Sa shumë njerëz. Ku do të gjejnë vend të gjithë këta?”

Jozefi e gjeti shtëpinë e miqve që i njihte prej vitesh. Trokiti, dhe kur u hap dera u tha, “Ju lutem, unë jam Jozefi nga shtëpia e Davidit, kam ardhur në Betlehem për t’u rregjistruar për taksën e Romës. Në të shkuarën kam qëndruar në dhomën tuaj të miqve dhe shpresoj që të më lini të qëndroj aty edhe kësaj here. Kjo është Maria, gruaja ime dhe është gati për të lindur.”

“Oh, Jozef, po, të mbaj mend. Më vjen shumë keq. Dhomën e kemi lëshuar me qera. Nuk kemi vend.”

“Por duhet të ketë diçka që mund bëni.”

“Jozef, nganjëherë kemi njerëz që qëndrojnë në vendin ku mbajmë kafshët. Më vjen shumë keq por vetëm këtë kemi.”

“Nuk kemi shumë zgjedhje. Nuk mendoj që në fshat ka vend me gjithë këtë turmë. Koha po na shkon.”

Kështu Jozefi dhe Maria shkuan tek vendi ku familja mbante kafshët. Në Lindjen e Mesme, shpesh, njerëzit i mbanin kafshët në shtëpitë e tyre ose shumë pranë. Shtëpitë kishin një zonë ku mbanin kafshët, zonën ku jetonin dhe një dhomë për miqtë – e cila është fjala Greqisht që Luka përdor në këtë histori. Ai nuk përdori fjalën për han, siç e tregojmë tradicionalisht historinë, por përdori fjalën për dhomë miqsh të cilën e kishin të gjitha shtëpitë në atë pjesë të botës. Por tashmë dhoma e miqve ishte e zënë – për ta nuk kishte vend atje, por mikpritja në lindjen e mesme gjente një mënyrë dhe njerëzit në këtë shtëpi siguruan një vend për Jozefin dhe Marinë. Ata jetuan aty derisa erdhi dita që ajo të lindte.

“Erdhi momenti Jozef,” i tha Maria.

“A të shkoj dhe të kërkoj ndihmë nga ndonjë mami për lindjen e bebit?”

“Jo tani Jozef, jo tani, thjesht qëndro për pak me mua. Ndjej se bebi po vjen. Ai po vjen shpejt, dhe bota nuk ka për të qenë më njëlloj.”